"Opkrabbelen. De draad weer oppakken. Opnieuw beginnen. Morgen is een nieuwe dag en daar is nog niets aan gedaan. Dat zorgt voor een nieuwe ronde en daarmee nieuwe kansen."
Life always offers you a second chance. It's called tomorrow
Dit zeg ik hardop tegen mezelf sinds 2017. Het moment dat ik voor het eerst, en later nog eens begin 2020, thuis kwam te zitten met een burn-out. Een hoofd op pootjes. Kampioen in de kunst van het over-denken. Uitgeblust met een energieniveau van 0,0.
Als klap op de vuurpijl kwam daar in mei 2020 de diagnose borstkanker overheen. Zat ik opeens langdurig thuis. Voelde ik me ziek, zwak, misselijk en vermoeid door de chemo en bestraling. En was ik vooral enorm teleurgesteld in mezelf. Hoe kon dit nou?
Waar was die energieke, positieve, enthousiaste, hardwerkende stuiterbal gebleven die ik zo goed kende? Wie was deze vermoeide "hip gemutste" persoon die me elke dag in de spiegel aanstaarde? Meh! Dit was niet wat ik in gedachten had voor mezelf. Ik wilde mijn oude leven - en baan - weer terug! Gisteren, als het even kon alsjeblieft!
Aanpakken, de schouders eronder zetten en weer zo snel mogelijk meedoen met de BV Werkend Nederland. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn?!
Gedachten versus realiteit
De werkelijkheid was helaas een stuk weerbarstiger. Volgde er na twee ziektejaren een keuring door het UWV met als uitslag een WIA-WGA 80-100%. Hierbij werd door de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige van het UWV aangegeven dat er (voorlopig) geen benutbare mogelijkheden waren tot een betaalde baan, vanwege een aantal forse beperkingen op onder andere de gebieden aandacht, concentratie en energie.
Was een eventuele terugkeer in mijn oude professie van loopbaan-/re-integratiecoach verder weg dan ooit. Zat ik opeens aan de andere kant van mijn eigen bureau. En had ik geen flauw idee waar ik de energie en de moed vandaan kon halen om de weg terug naar werk te vinden.
Begeleiding in dit proces
Hoe fijn is het dan om hulp te krijgen in de vorm van een WerkFit traject bij Stap Nu? Geholpen te worden door een professional die zelf ook ervaringsdeskundige is op het gebied van kanker. Die zonder al te veel uitleg snapt hoe het voelt. Het principe 'been there, done that' weet uit te dragen.
Ik prijs me gelukkig met mijn coach Corien Plaisier. Ze houdt me steeds een positieve spiegel voor. Luistert naar me, zonder met me mee te jammeren. Ons traject samen wordt vooral gekenmerkt door hulp bij het maken van keuzes. Richt ik mijn focus nu - in plaats van wat ik vind dat ik allemaal zou moeten kunnen- steeds meer op wat ik wel nog kan, mag en wil in een baan, passend bij mijn huidige mogelijkheden.
Of dit ooit nog eens gaat leiden tot een betaald dienstverband, weet ik nog niet. Dat hoeft ook niet. Ik gun mezelf inmiddels wat meer de tijd en ruimte om een duurzame, passende keuze te maken die aansluit bij mijn huidige en toekomstige mogelijkheden. Stap-voor-stap, samen met Stap Nu.
Corien biedt me in het re-integratietraject perspectief en alternatieven. En daarmee de kans om voor mezelf een verandering te creëren richting de toekomst. In plaats van achterom te blijven kijken naar wat was. Want wat is het nut van energie steken in iets wat ik nu en misschien wel helemaal niet meer kan? Zonde van mijn -nog steeds beperkte- energievoorraad en mijn goede humeur.
Forza. Vooruit met de geit. In een aangepast tempo op zoek naar hopelijk een leuke nieuwe plek - al dan niet betaald - waar aanspraak gemaakt wordt op dingen waar ik goed in ben en die ik leuk vind om te doen. En dat is schrijven, tekenen en mensen coachen.
Verwerken door te tekenen
Het opschrijven van mijn gedachten en gevoelens, en daar hierna tekeningen van maken, is iets wat ik al bijna mijn hele leven doe. Maar wat ik nooit met anderen deelde. Tijdens het Werkfittraject heb ik mijn eigen ziekte- en herstelproces ook in beeldtaal weergegeven. Omdat dit me hielp bij het verwerken. En deze krabbels heb ik toen wel voor het eerst met andere mensen gedeeld, in de vorm van blogs en tekeningen.
Resultaat? Mijn PraatPlaatjes en blogs leverden vooral positieve feedback op. Kreeg ik te horen dat mijn krabbels zorgden voor herkenning. En dat het mensen aanzette tot nadenken over hun eigen situatie. Regelmatig kwam het advies om daar toch iets mee te gaan doen. Om zo andere beelddenkers te kunnen helpen bij het doorleven van hun eigen (ziekte)proces.
En het begin hiervan lijkt inmiddels te zijn gemaakt. Ben ik uitgenodigd voor een gesprek met een werkgever over mijn tekeningen. Mag ik me gaan presenteren in mijn eigen 'taal'. Mijn verhaal voor zichzelf laten spreken in Beeld(ende)Taal.
Op deze manier heeft de hele ellende, die kanker toch met zich heeft meegebracht, ook voor hele mooie nieuwe inzichten en kansen gezorgd. Tel ik mijn zegeningen meer dan ooit en ben ik klaar voor wat er binnenkort mogelijk nog allemaal voor een leuks, spannends en uitdagends op mijn pad gaat komen. Mooi man!
Dankwoord
Corien en de rest van de Stap Nu-familie, heel hartelijk bedankt voor jullie hulp!
Ik gun iedereen die te maken krijgt met kanker (of met een andere ziekte die langdurige uitval veroorzaakt) begeleiding door deze club van toppers!
En van je hela hola, houd de moed er maar gewoon lekker in...
Liefs, Jolande
Deze website gebruikt cookies. Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies. Lees meer