Het verhaal van Ester

"Wat gaf het me een rust om een deel van de verantwoordelijkheid over de inhoud van het WIA gesprek niet te hoeven dragen. Waar ik haperde, kon mijn coach aanvullen. Waar ik emotioneel werd, kon hij invullen en verduidelijken."

Terugblik op mijn ziekteperiode
Eind 2016 kreeg ik de diagnose lymfeklierkanker. Ik was toen net gestart als teamleider van een HAVO op een scholengemeenschap. De prognose was gunstig dus vol goede moed volgde ik in de eerste helft van 2017 de chemo’s en de bestralingen. Het schooljaar ‘16-‘17 volgde ik waar mogelijk vanaf de bank en vanuit het ziekenhuis. In augustus 2017 startte het nieuwe schooljaar en tevens mijn re-integratie. Al snel merkte ik dat willen en kunnen geen synoniemen meer waren en dat opbouwen minder met doorzettingsvermogen en wilskracht te maken had dan ik voorheen had bedacht. Daar kwamen heftige bijwerkingen van medicijnen en een daardoor uitgestelde buikoperatie bovenop. Ik kwam weer volledig thuis te zitten. 

Nadat de operatie in mei 2018 uiteindelijk kon doorgaan, knapte ik daarna met heel veel rust op. Vol goede moed begon ik aan m’n tweede re-integratiepoging. Ik rondde het schooljaar samen met mijn vervanger af en nam afscheid van haar. Na de vakantie zou ik weer aan het roer staan met hulp van mijn collega’s. Ik had er zo’n zin in!

Ik geloof dat ik na twee weken al aanklopte bij mijn directeur. Volledig gedesillusioneerd; dit zou me niet gaan lukken. Zelfs niet met de beste ondersteuning en alle begrip van de wereld. Om 11:00 uur voelde ik me steevast alsof ik twee nachten had doorgehaald. Ik kon gesprekken niet volgen, was volledig overprikkeld en liep met een hoofd vol herrie door de school. Het liefst verstopte ik me op m’n kantoor. Ik, die voorheen altijd beschikbaar, alert en vrolijk was. Ik hiéld van m’n baan!

In overleg met de bedrijfsarts werd ik uit - en m’n vervanger weer in - de school gehaald. Op de afdeling HR werd ik liefdevol ontvangen en mocht ik kleine schrijfklusjes doen. Maar ook daar ging het niet goed. Ik raakte overprikkeld van de kantooromgeving. Het dieptepunt bereikte ik toen ik huilend bij de HR-manager stond met de vraag of ze geen overtypklusje had. Ik kon simpelweg niets meer zelf verzinnen of zelfstandig uitzoeken. 

Er werd een bedrijfskundige ingeschakeld en die concludeerde samen met de bedrijfsarts dat ik te ziek was om te werken. Inmiddels was ik ook gezien door de verzekeringsarts van het UWV. En zo kwam ik in januari 2019 thuis te zitten. En in april 2019 kwam ik voor 100% in de WIA terecht. 

Inmiddels zijn we twee jaar verder
Mijn beperkingen zijn niet minder geworden. Wat er wel is veranderd is dat ik ze heb leren aanvaarden. En op sommige momenten leer verdragen. Nog lang heb ik gedacht:

áls ik…
*maar hard genoeg revalideer/oefen /rust/grenzen opzoek,
dan...
*zal ik weer de oude worden/kunnen genieten/kunnen werken/sociaal kunnen doen.

Maar de oude ik bestaat niet meer. Of eigenlijk, de oude gewoontes zijn niet meer helpend. 

De werkcoach van het UWV heeft onlangs het iva-traject ingezet tijdens het laatste gesprek. In dit gesprek werd ik bijgestaan door mijn coach Niekbert Phaff van Stap Nu. Wat gaf het me een rust om een deel van de verantwoordelijkheid over de inhoud van het gesprek niet te hoeven dragen. Waar ik haperde, kon hij aanvullen. Waar ik emotioneel werd, kon hij invullen en verduidelijken. Voor het eerst voelde ik me niet overgeleverd aan mijn emoties en angst om niet geloofd te worden. Hij maakte mijn herstelverloop heel inzichtelijk en daardoor objectiveerbaar voor de werkcoach. 

Het wachten is nu op de oproep voor de herkeuring. Door achterstanden bij het UWV duurt dat langer dan normaal. Op de momenten dat dat me naar de keel grijpt, bedenk ik me dat Niekbert heeft aangeboden om mee te gaan. En dat geeft vertrouwen. 

Dankjewel Niekbert, jij maakt(e) voor mij het verschil.